Tuz Lambasını Seviyorum

Tuz Lambasını Seviyorum

Hiç sevmek istediniz mi? Daha doğrusu hiç sevmek istemediniz mi? Sevmeyi nasıl tarif edersiniz? Bunlar zor şeyler değil çünkü neredeyse hepimiz en az bir kere sevmişizdir. Hayatımızda, ömrümüzde bir defa en az sevmişizdir. Bazen bir çiçeği, bazen bir eşyayı, bazen bir büyüğümüzü, bazen karşı cinsimizi, en azından sevmeyi başarmışızdır. İnsanlar sevilmeyi de çok severler. Duygusaldır insanoğlu. Başı sıkışınca hep karanlığa kaçar, bir tuz lambası kalkıp onu aydınlatana kadar arar durur bir şeyleri. Karanlıkta çok şey bulamazsınız aslında.

Yalnız kalmak iyi değildir fazla ama bazen de ilaç gibi gelir insana. İnsanı en büyük dertlerinden kurtarır. Karanlık bazen iyidir bazen kötüdür ama çok aydınlık da iyi değil, zifiri karanlık da. İnsan için en güzeli bana göre loş ortamdır. Kızılımsı bir ışık ve gözle görülebilecek bir mükemmeliyet. Hayata ne kadar değer verdiğinize bağlı olarak da düşünceler sizi kovalar. Tuz lambası bu yüzden güzeldir işte. Kızılımsı bir renk ile aydınlatır gecenizi, karanlığınızı. Belki sevmezsiniz, belki ağlarsınız, belki de hiç gülmezsiniz ama o hep aydınlatır karanlığınızı. Duygularınıza yenik düşürebilir. Kim bilir ki, hiç sevmeseniz ne olacak? İnsanın doğasında var sevmek, neden sevmesin ki insan, insan gerçekten bazı şeylere çok değer verir.

Özellikle maneviyatına. Bazı insanlar maddi değeri olmayan bir şeyi inanın dünyalara değişmez. Çünkü maneviyat saklıdır. Görebiliyor musunuz, duygunun, güzelliğin ne kadar pahalı olduğunu? Bazı insanlar bunları pek düşünmez, neymiş efendim tuz lambası dünyalar kadar edermiş? Neden öyle olmasın? Bir insanın maneviyatı dünyalar bedel bana göre. Gerçekten bir insan bir şeyi sevdiyse, ondan kopamadıysa büyük sorun yoktur, bence ortada hiç sorun yoktur. Sadece o insanın masumiyeti ve güzelliği vardır ortada. O nesneye sakladığı büyük bir hayal dünyası vardır. Sevmiştir, bir daha sevmiştir, belki defalarca sevmiştir ve içerisine gömmüştür onun. Bir daha hiç vermemek, çıkarmamak üzere.